Afscheid nemen bestaat niet!

Een drukke week achter de rug! Onze laatste dagen op good hope orphanage en school. De dagen vlogen voorbij. We hadden een druk programma: school, speeltoestel/spullen voor de aunties kopen en afscheid nemen van de kinderen. Op dinsdag zijn we naar de speeltuin Ibis geweest om te kijken of ze leuke speeltoestellen verkopen. Hier zouden we ook vrijdag met de kinderen naartoe gaan. De rit hier naartoe was veel langer dan gepland (1.5 uur). We zouden een afspraak hebben met Jackson, maar hij was uiteindelijk niet komen opdagen. Wel kon iemand ons vertellen welke speeltoestellen ze verkochten. Helaas konden ze niet garanderen dat een speeltoestel binnen een week gemaakt kon worden. Teleurgesteld gingen we terug naar het project. We vertelden aan Ally dat we geen speeltoestellen zouden kopen, vanwege de levertijd. Hij vond dit jammer en ondernam gelijk actie om een ander 'bedrijf' in te schakelen. Zij konden garanderen dat ze donderdag een glijbaan konden leveren. Super dus!
Het uitje voor de speeltuin Ibes (vrijdag) hebben we geannuleerd, omdat het te ver weg was (in een busje vol 19 kinderen +volwassene). Ally heeft voor ons een andere speeltuin gevonden, die een stuk dichterbij was. Weer een punt van onze to do list af. Ook hebben we de schooluniformen opgehaald, die we woensdag aan de kinderen zullen geven.

Op woensdag hebben we sochtends weer school gehad. Emma heeft 's ochtends de tafels (keersommen) op A4'tjes geschreven, zodat deze opgehangen konden worden in het lokaal. In de middag wilden Maaike en Emma de klas van Yasri (kind uit het weeshuis) bezoeken, maar dit ging helaas niet door. Ze hadden religion, waarbij alle kinderen godsdienstles krijgen van hun eigen geloof. We konden gelukkig mee met Ally om spullen te kopen voor de aunties. Ze hadden keukengerei nodig, wasspullen, 50 kilo rijst enz. Wat waren ze blij. Alleen al toen ze de grote messen zagen, gingen ze uit hun dak. Een kus van Bibi en veel knuffels van de andere aunties gekregen. Heel fijn dat wij ze zo blij kunnen maken met de spullen.
Terug op het project hebben we heerlijk met de kinderen gespeeld. Ze zijn dol op balonnen. Ze konden er geen genoeg van krijgen.
's Avonds hebben we de schooluniformen aan de kinderen gegeven. Helaas kwamen we erachter dat er twee broeken en een blouse misten. Hier baalden we enorm van. Nu maar hopen dat ze op tijd nog geleverd kunnen worden als wij er nog zijn.


Op donderdag zijn we in de ochtend weer lekker naar school gegaan. Omdat het onze een na laatste dag was wilden we nog zoveel mogelijk helpen in onze eigen klassen, maar ook nog andere klassen bezoeken. We zijn allebei nog naar klassen geweest waar kinderen uit het weeshuis zitten. Ze vragen elke dag of je komt en genieten ervan als je er bent. In de middag hebben we Ally en zijn vrouw uit lunchen genomen om hun te bedanken voor de goede zorgen. Dankzij hun hebben wij veel ideeën mogelijk kunnen maken. Aan het eind van de middag toen de kinderen nog op school zaten was het dan toch echt tijd om onze koffers al een beetje in te gaan pakken. Hier keken we niet naar uit, maar moest helaas wel gebeuren..
Na het koffer inpakken hebben we nog gezellig met de kinderen spelletjes buiten gedaan. De flessendoppenrace blijft vooral bij de jongens favoriet. Na het huiswerkuur, eten en het in bed stoppen van de kinderen, gingen we nog op pad voor een avondje uit in Viavia. We waren eigenlijk kapot, maar vonden het toch wel gezellig om nog even een laatste keer op Tanzaniaanse manier uit te gaan. Zeker het Afrikaanse dansen en de muziek gaan we erg missen!

De volgende morgen brak dan toch echt onze laatste dag aan. Op vrijdag hebben ze een halve dag school. Deze ochtend hebben we allebei nog even gezellig in onze eigen klassen doorgebracht. Maaike heeft een tekenles gedaan met goodbyehandjes inkleuren en Emma haar klas heeft liedjes voor haar gezongen en lekker buiten gesport. Ook de leerkrachten vonden het heel jammer dat we gingen en verwachten ons zo snel mogelijk weer terug!
Op die ochtend zou ook de glijbaan geplaatst worden. We kregen halverwege toch een beetje de zenuwen dat het niet meer ging gebeuren, maar om 11 uur werd er toch echt een blauwe glijbaan het terrein op getild! Alleen onze namen moesten er nog opgeschilderd worden en hij moest nog in de grond geplaatst worden. Overal zag je kinderhoofden uit de ramen en deuren steken om te kijken wat er ging gebeuren. Vlak voordat de school klaar was, waren onze namen en tekst erop geschilderd. Aan het einde van de vrijdagochtend komen de kinderen altijd even bijeen met z'n allen om naar het schoolhoofd te luisteren. Tijdens deze bijeenkomst werden ook wij het podium opgevraagd om onze glijbaan aan te kondigen. Het schoolhoofd heeft ons officieel bedankt en we kregen applaus van alle kinderen. Dat was een mooi en bijzonder afscheid van de school!
Na school was het tijd voor ons afscheidsuitje met de kinderen uit het weeshuis. Toen ze allemaal mooi aangekleed waren gingen we op weg met de schoolbus voor onze eerste stop: lunch. In een lokaal tentje in de straat van de school hebben de kinderen heerlijk gesmikkeld van chips mayai (omelet met friet) en een flesje frisdrank. Toen we allemaal uitgegeten waren gingen we weer op weg om naar een speeltuin te gaan. Toen we aankwamen waren we een beetje bang dat het klein en kinderachtig zou zijn, maar niets bleek minder waar. Zowel de jongste (5 jaar) als de oudste (15 jaar) hebben zich een hele middag volop gemaakt. Heerlijk om te zien hoe ze die middag genoten van zowel het eten en het spelen. Al die blije gezichten daar doe je het toch voor!
Op de weg terug hebben we nog koekjes uitgedeeld. Ook dat is iets wat ze bijna nooit eten. We hadden er zoveel dat ze er lekker drie konden nemen. Toen we weer terug waren hebben we nog huiswerk gemaakt en gegeten. Gelukkig had de kleermaker nog de ontbrekende broeken en blouse kunnen brengen, dus zijn alle schooluniformen ook compleet! Na het eten was iedereen toch wel erg moe van de speeltuin en gingen ze vroeg naar bed. Toen brak voor ons ook het moment van afscheid nemen aan. We wilden het voor onszelf, maar vooral voor de kinderen heel luchtig houden. Het is voor beide kanten toch moeilijk om weer afscheid te moeten nemen. Met stiekem toch wel prikkende tranen in onze ogen, hebben we alle kinderen gedag gezegd en geknuffeld. We missen ze nu al ontzettend, maar we weten dat ze in goede handen zijn en we hebben een super tijd gehad. Als aandenken hebben we alle kinderen op een T-shirt van ons hun naam laten schijven en hebben wij een foto met een tekst in het weeshuis op de muur geschreven.
Emma blijft nog een band houden met het weeshuis, want ze gaat vanaf nu een van de meisjes zonder enige familie sponsoren. Veel kinderen in het weeshuis worden al gesponsord, maar Rachel nog niet. Het geld wordt besteed aan school, schoolspullen, kleren enzovoort.
Ondanks dat we het afscheid nemen echt niet leuk vonden, kunnen we de komende dagen wel gaan genieten op paradijselijk Zanzibar. Even bijkomen en nagenieten van onze mooie tijd op Good hope!